No paseo desta tarde, camiñando para escaparlle ao estrés que nos afoga, achegámonos a estas arbores en flor. A primavera non ten fronteiras. Admiro os parques e xardíns ingleses, é unha das aportacións deste pobo ao mundo. E as árbores. Quérenlle as árbores e iso me fai achegarme máis a eles.
Archivo de categoría: Sin categoría
Volve a luz E os pantalóns cortos Os ingleses adoran o sol Aproveitan a primavera desde o primeiro día
La lengua que recibimos de nuestros padres
De pequeño nuestra madre nos enseñaba que no se dice “petar a la puerta” sino “llamar a la puerta”, además de muchas otras correcciones que intentaban eliminar la contaminación de nuestro castellano. Sin embargo, le seguíamos llamando “peja” a la “urraca”, “carballo” al “roble” y “cachopeira” a “un conjunto de ramas que nacen de unSigue leyendo «La lengua que recibimos de nuestros padres»
Soñar y sus espinas
Mi pasado es una casa en ruinas. pero tengo un futuro brillante como de diamantes transparentes El polvo de la carcoma cubre los suelos de mi pasado, si pudiera le prendería fuego un fuego de luz intensa que limpiase mi curriculum y diese calor a la plantita de mi esperanza. Pasa un año y sigoSigue leyendo «Soñar y sus espinas»
Viña a noite
Viña a noite cos seus cabalos aplastandoo todo, os cascos mazaban os ósos e era dor ata a chegada do mencer. Daquela polos buratos do día colabase a luz que ía facendo esquecer o ensordecedor berro da chegada dos xinetes. Entón a luz volvia cubrir todo, pouco a pouco como un bálsamo, os cabalos seguíanSigue leyendo «Viña a noite»
Afuera y adentro
Esta el mundo de ahí afuera, con su viento que sacude esa planta de hojas grandes contra los cristales de la ventana en la cocina. Se escucha pasar rápido dejando sólo sus ruidos contra los muros de la casa. Está nuestro mundo de aquí dentro, con sus rincones para dejar las llaves, su sofá vacíoSigue leyendo «Afuera y adentro»
Dende o cuarto dos libros
Hoxe é Sunday 30 de agosto e no dia do Sol viñeron nubes grises que fan que teña que estar atento á roupa botada no balcón, xa case debeu secar e se baixo á cociña a preparar o pan e me deixo levar, seguramente a chuvia vaia estragar o traballo do sol Dende o cuartoSigue leyendo «Dende o cuarto dos libros»
A cegueira
Si, a adolescencia era coma un labirinto de vidro, pasaban os anos e podía ver que os outros ían topando a saída e comezaban a camiñar os carreiros adultos mentres eu batía unha e outra vez a cabeza coas paredes sen conseguir a porta finalmente, todo chega para quen non arrea, buscando encontrei uns labiosSigue leyendo «A cegueira»
Océano sen barcos
poema de ausencia tua A tua ausencia desaxustou os reloxos de parede da nosa casa da Media Lua de Pantano Alto agora paso a fin de semana amasando cos dedos e as mans enterrandose na fariña percorrendo as sombras do teu corpo acabo as últimas tabletas de chocolate rompo frenéticamente o envoltorio do teu corpoSigue leyendo «Océano sen barcos»
A tumba do nosso filho
poema de dor e enterramento Como sabe a landra cando volver-se carvalho, se a levan à outra punta da Terra? Filho, meu filho… que non tes nin umha tumba quentinha onde repousar a morte umha lousa pesada que te reconforte e ponha fronteiras ao teu universo. -º- Recordo o teu cumpreanos, aquel que nunca cheSigue leyendo «A tumba do nosso filho»