alma lixeira de folla de lata cativa no magnetismo da materiavoa, escapa libre, na folla dun libroalma metálica lastradapolo peso das cousas que se lle apeganalma oxidada, alma prisioneira nun océanode horizontes despexadosalma con aristas e rugosidades nas que se agarraron as leis doutroraque apresan cun peso absurdo o presentealma que sabe que pode anqueSigue leyendo «alma atada (gl – en)»
Archivo de categoría: Sin categoría
avespa solitaria (gl – en)
Onte saín a correr pola beira do río para manter un mínimo de forma física, dende que cheguei a Inglaterra collín tres quilos que parece que van quedarse comigo para sempre. Ademáis paso un tempo en contacto coa natureza e iso me enche de enerxía. Cando xa ía polo último quilometro tropecei cun insecto xustoSigue leyendo «avespa solitaria (gl – en)»
Maceiras (gl – en)
(Apple trees. In English, below) Percorro o mundo incansablemente, percorro os escritos do mundo enteiro tentando entender como cada quen constrúe a súa felicidade, recoñezo nesta humanidade a miña patria, recoñézome en calquera ser humano que goza e sofre, sen importar o tono de pel, a latitude onde mora ou a língua falada. A outraSigue leyendo «Maceiras (gl – en)»
A eternidade tamén se acaba (gl – en)
Hai 30 anos viaxaba en tren da mañá á noitiña para alcanzar a fronteiraLogo toda a noite durmindo no coche camaarrolado polo troupelear das rodas metálicasaté chegar á gare Montparnasse estreando o díatras unhas eternas 24 horas para percorrer as 1000 millas que nos afastaban á miña arrogancia e máis a mindo deslumbrante mundo porSigue leyendo «A eternidade tamén se acaba (gl – en)»
A língua dos meus pais (gl – en)
Interésame a realidade lingüística, en xeral todo o que lle é circundante e en particular a sua relación coa autoestima. Cando eramos pequenos había un mundo que xa non existe pero que vou traer ao presente por uns minutos para entender por qué somos o que somos. Ao chegar a adolescencia decateime de que osSigue leyendo «A língua dos meus pais (gl – en)»
A miña balea azul
Naquela altura vivía eu preso nunha bahía estreita e crendo coñecer o mundo nunca vira máis cás costas gastadas, e era arrogante falando dos remotos fondos do océano como se tivese mil veces viaxado a eles e non fixera senon imaxinalos e darlles no maxín o tamaño e a forma do meu cativo universo. FoiSigue leyendo «A miña balea azul»
Universo
A nosa aperta é un océanoDe augas verdes e profundasOnde afogan as poutas de aceiroE os dentes afiados dos monstrosO fondo cuberto coa chatarraDos barcos que se nos afundiranTornáronse en arrecifeHábitat dun milleiro de peixes O sal e o iodo envólvennosTorna a saúde paseniñamenteQue non hai mal que este mar non cureE ao final somosSigue leyendo «Universo»
Retorno ao país
Ao volver soben os recordos como unha marea, o país da miña infancia recibe raiños de sol a través das follas da ameixeira e velaquí estou eu de novo levando a pacer a vaca do meu padriño, arriscándome a collela por un corno para sair na foto máis valente do que era, máis valente doSigue leyendo «Retorno ao país»
A fonte do nómada
Entre a parra e a aveleira estaba a fonte co seu chorriño fresco para quen se axeonllara. Mamá aprendeunos a beber dela como un ritual en cada visita e o seu sabor grabado no noso adn fortaleceu a unión co clan. Auga que disolveu os minerais da terra alimento da nosa familia, os mesmos queSigue leyendo «A fonte do nómada»
Les yeux et la beauté
Pour ainsi dire, ce sont les yeux qui créent la beauté; les choses sont toujours là, neutres, jusqu’à ce qu’un œil vienne se poser sur elles. Cotton in the moors
abel abilheira 