Viña a noite cos seus cabalos aplastandoo todo, os cascos mazaban os ósos e era dor ata a chegada do mencer. Daquela polos buratos do día colabase a luz que ía facendo esquecer o ensordecedor berro da chegada dos xinetes. Entón a luz volvia cubrir todo, pouco a pouco como un bálsamo, os cabalos seguíanSigue leyendo «Viña a noite»