Ao volver soben os recordos como unha marea, o país da miña infancia recibe raiños de sol a través das follas da ameixeira e velaquí estou eu de novo levando a pacer a vaca do meu padriño, arriscándome a collela por un corno para sair na foto máis valente do que era, máis valente do que son.
O universo da nenez, o meu paraíso. Qué sinxela parecía a vida daquela! E canto esforzo hai que facer logo para encamiñala!
Raíces para unha alma de vento
abel abilheira 