poema de dor e enterramento
Como sabe a landra
cando volver-se carvalho,
se a levan à outra punta da Terra?
Filho, meu filho…
que non tes nin umha tumba quentinha
onde repousar a morte
umha lousa pesada que te reconforte
e ponha fronteiras ao teu universo.
-º-
Recordo o teu cumpreanos,
aquel que nunca che celebramos,
chegou a dor arrasándo-o todo,
desenfocando a paisage,
cubrindo a realidade de sudre,
desenterrando a morte
para ti e para nós, agora vivimos con ela.
A morte é un ácido que nos come polos pes
e nos envolve o corazón en arame farpado,
abre os recunchos mais desconhecidos do labirinto
e saen as poutas, os colmilhos, o fio dos coitelos
à procura do sangue.
Monstros e dor, pesada companhia,
escravitude e esgotamento.
-º-
Filho, meu filhinho…
que levas nomes de árvore imensa e aromática
como a tua nai que já non descansa,
coma o teu pai, umha pinga de auga doce perdida
no imenso mar de Tasmania.
Kauri, meu Kauri…
Loureiro como a tua nai que non se recupera
dende que marchaches e andas coma min,
coma teu pai, aboiado na patria sen nome
dos que non tenhen acougo.