A illa

poema de amor

Nesta noite tras o esconxuro da tarta de pera

chegamos a unha illa onde a morte

de momento non nos alcanza

e bate o mar nas pedras,

alá embaixo na praia

pero nós aquí abrimos os ollos

e collémonos das mans 

e respiramos o perfume das herbas pisadas

pechamos os ollos

sentímonos respirar

a calor dos nosos dedos comunicando paz

como se fose eterna

eterno é cada segundo que nos sostén

amor quédate aquí comigo

o que dure a curvatura

deste espazo-tempo

quizais se retorza tanto 

que non teñamos que sair máis  

de volta ao temporal océano

onde sacudidos, agarrados á borda

unha man extenuada

sálvanos de cair tragados pola anguria

debilitados, a morte só 

a agardar polo fallo das forzas nos pulsos

e xa, adeus miña vida

mais agora que hai tregua

pega con forza o teu corpo 

contra o meu de xeito

que o tempo se enrosque

como serpe arredor nosa

e deixe de ser esa liña recta, maldita recta

que nos leva dereitos 

á tensión de volta á supervivencia.

Aquí, 

nós, 

apaga a luz, 

sácalle as pilas ao reloxo

quedámonos nesta illa, 

esgotados de morte,

esgotados de sempre sobrevivir 

feridos, desangrados

para volver a cortarnos 

e vaciar as veas vacías

péchate illa sobre nós

ergue cantís

que non topemos a saída

nin en mil anos.